Ład korporacyjny to proces, w którym działają duże firmy. Istnieją różne modele stosowane na całym świecie. Istnieje spór co do tego, który model jest najlepszy lub najbardziej efektywny, ponieważ z każdym modelem występują różne zalety i wady. Metody są opracowywane zgodnie z przepisami i innymi czynnikami specyficznymi dla kraju pochodzenia.
Model anglo-amerykański
Model anglo-amerykański opiera się na systemie indywidualnych lub instytucjonalnych akcjonariuszy, którzy są outsiderami korporacji. Pozostali kluczowi gracze, którzy tworzą trzy strony trójkąta ładu korporacyjnego w modelu anglo-amerykańskim, to zarząd i zarząd. Ten model ma na celu oddzielić kontrolę i własność każdej korporacji. Dlatego zarząd większości firm zawiera zarówno wewnętrznych (dyrektorzy wykonawczy), jak i osoby z zewnątrz (dyrektorzy niewykonawczy lub niezależni). Tradycyjnie jednak jedna osoba zajmuje stanowisko CEO i prezesa zarządu. Ta koncentracja władzy doprowadziła wiele firm do włączenia większej liczby zewnętrznych dyrektorów. System anglo-amerykański opiera się na skutecznej komunikacji między akcjonariuszami, zarządem i zarządem, a ważne decyzje są poddawane pod głosowanie akcjonariuszy.
Model japoński
Model japoński wiąże się z wysokim poziomem własności banków i innych powiązanych firm oraz "keiretsu", grup przemysłowych powiązanych powiązaniami handlowymi i udziałami krzyżowymi. Kluczowymi graczami w japońskim systemie są bank, keiretsu (obaj główni akcjonariusze), zarząd i rząd. Poza akcjonariuszami mają mało lub nie ma głosu i istnieje kilka naprawdę niezależnych lub poza dyrektorów. Zarząd składa się zwykle z insiderów, często szefów różnych działów firmy. Jednak pozostanie w radzie dyrektorów jest uzależnione od ciągłych zysków spółki, dlatego bank lub keiretsu może usunąć dyrektorów i powołać własnych kandydatów, jeśli zyski spółki nadal będą spadać. Rząd jest również tradycyjnie wpływowy w zarządzaniu korporacjami poprzez politykę i regulacje.
Niemiecki model
Podobnie jak w Japonii, banki mają długoterminowe udziały w korporacjach, a ich przedstawiciele zasiadają w zarządach. Jednak stale służą na deskach, nie tylko w czasach trudności finansowych, jak w Japonii. W modelu niemieckim istnieje dwupoziomowy system kartkowy składający się z zarządu i rady nadzorczej. Zarząd składa się z wewnętrznych dyrektorów spółki, a rada nadzorcza składa się z osób z zewnątrz, takich jak przedstawiciele pracowników i akcjonariusze. Obie tablice są całkowicie oddzielone, a wielkość rady nadzorczej jest ustawowo ustalona i nie może być zmieniona przez akcjonariuszy. Również w modelu niemieckim istnieją ograniczenia w zakresie praw głosu dla akcjonariuszy. Mogą głosować tylko na określony udział procentowy niezależnie od posiadanego udziału.
