Na etapie produkcji cyklu życia produktu przedsiębiorstwa muszą alokować koszty poniesione w celu określenia całkowitego kosztu produkcji produktu. Koszty mogą być przypisane do produktu za pomocą jednej z dwóch metod: kosztów zmiennych i absorpcji. W przypadku kosztów zmiennych koszty są dzielone na segmenty stałe i zmienne, przy czym koszty stałe są traktowane jako koszty okresowe. Jednak kalkulacja kosztów absorpcji przypisuje wszystkie koszty do produktu jako pojedynczą kwotę ryczałtową, niezależnie od tego, czy są one stałe czy zmienne.
Zgodność z przepisami GAAP
Podczas rejestrowania i podsumowywania transakcji finansowych księgowi przestrzegają zbioru reguł i konwencji znanych jako ogólnie przyjęte zasady rachunkowości (GAAP). Zasady te nie uwzględniają kosztów zmiennych jako techniki raportowania kosztów w sprawozdaniach finansowych. Koszty zmienne, takie jak materiały bezpośrednie, praca bezpośrednia i zmienny koszt produkcji, są dodawane jako koszty produktu, natomiast wszystkie całkowite koszty stałe są ujmowane w roku produkcji jako koszty okresowe. Pozostaje to w sprzeczności z wymogiem GAAP, zgodnie z którym wszystkie koszty związane z wytworzeniem danego produktu są natychmiastowo odpisywane.
Opodatkowanie
Koszty zmienne nie są akceptowane przez GAAP, ponieważ raportuje niższą kwotę podlegającą opodatkowaniu w miarę wzrostu zapasów. W opinii Urzędu Skarbowego niższy dochód podlegający opodatkowaniu oznacza mniejsze wpływy z podatków. W związku z tym, w celu zapewnienia uczciwości w poborze podatków, GAAP zaleca zastosowanie metody rachunku kosztów amortyzacji przy zgłaszaniu kosztów produkcji, ponieważ zyski podlegające opodatkowaniu wzrastają proporcjonalnie do wzrostu sprzedaży zapasów.
Dopasowanie kosztów
Podejście oparte na zmiennym koszcie nie zapewnia prawidłowego dopasowania kosztów, ponieważ koszty stałe poniesione przy produkcji zapasów są ujmowane w kosztach, niezależnie od tego, czy zapasy są sprzedawane w danym okresie, czy nie. Fakt ten zapobiega wykorzystywaniu metody zmiennej kosztów do zewnętrznych celów sprawozdawczych. Jednak w procesie podejmowania decyzji zarządczych wykorzystuje się zmienną kalkulację kosztów dzięki zastosowaniu techniki analizy kosztów i zysków (ang. Cost-volume-profit, CVP). Analiza CVP to model stosowany do określenia odpowiednich poziomów aktywności operacyjnej wymaganych do zapobiegania stratom, osiągania ukierunkowanych zysków i monitorowania wydajności organizacji.
Dobra akcjonariuszy
Menedżerowie jako agenci akcjonariuszy mają obowiązek chronić i ogólnie zwiększać wartość majątku akcjonariuszy. Jednym ze sposobów, dzięki którym akcjonariusze mogą monitorować postępy w zarządzaniu, są sprawozdania finansowe. Ponieważ podejście oparte na zmiennym koszcie nie przedstawia dokładnych danych dotyczących dochodów, nie jest dozwolone przy sporządzaniu sprawozdań finansowych dla użytkowników zewnętrznych. Jest to jedna z przesłanek, na których GAAP uniemożliwia stosowanie zmiennych kosztów przy sporządzaniu sprawozdań finansowych.
Niedomówienie
Podczas sporządzania sprawozdań finansowych w zasadach rachunkowości stwierdza się, że koszt zapasów powinien obejmować wszystkie koszty poniesione w związku z produkcją zapasów. Obejmuje to rozsądną część stałych kosztów produkcji poniesionych w celu wytworzenia zapasów. Metoda zmiennych kosztów ignoruje takie stałe koszty produkcji, tym samym zaniżając całkowity koszt produktu.
