Instytucje finansowe, takie jak banki, firmy ubezpieczeniowe, fundusze hedgingowe lub domy maklerskie, odnotowują w swoich księgach rachunkowych wydatki na rezerwy, aby odzwierciedlić możliwość, że nie odzyskają pełnej spłaty pożyczek od kredytobiorców. Przepisy te pomagają pożyczkodawcy przedstawić dokładny obraz jego siły finansowej.
Definicje
Gdy pojawiają się okoliczności, które sprawiają, że wątpliwe jest, że pożyczkobiorca będzie w stanie właściwie spłacić pożyczkę, pożyczkodawca może obniżyć wartość pożyczki w swoich księgach, aby odzwierciedlić prawdopodobieństwo poniesienia straty. Dokonuje się tego nie poprzez faktyczną zmianę należnej należności, ale poprzez zapisanie rezerwy na tę część długu, którą pożyczkodawca uważa za zagrożony.
Znaczenie
Nagranie kosztu rezerwy umożliwia bankowi zgłaszanie dokładnych wartości aktywów w raportach finansowych, jednocześnie raportując dokładne salda pożyczek. Pożyczka stanowi składnik aktywów dla pożyczkodawcy. Nieprawidłowe wartości kredytów wpływają na obliczenia kapitału obrotowego. Kapitał obrotowy wskazuje na krótkoterminowe poziomy gotówki przedsiębiorstwa i jest równy aktywom obrotowym pomniejszonym o bieżące zadłużenie. Jeżeli pożyczkodawca dowiaduje się, że pożyczkobiorca może nie być w stanie spłacić pożyczki w zadowalający sposób, musi to wskazać w swojej księdze, aby nie działał z danymi dotyczącymi kapitału obrotowego wprowadzającymi w błąd.
Rachunkowość i raportowanie
Aby zarejestrować koszt rezerwy, księgowy obciąża rachunek wydatków rezerwowych i zasila rachunek należnej pożyczki. Koszty związane z realizacją często określane są jako wydatki na złe długi lub należności wątpliwe. Księgowy zgłasza koszty rezerwy w rachunku zysków i strat, znanym również jako rachunek zysków i strat.
