Rządy wpływają na gospodarkę na dwa sposoby: politykę pieniężną i fiskalną. Polityka pieniężna polega na dostosowaniu podaży pieniądza (ilości pieniądza w obiegu) i ustaleniu stopy procentowej (stopy procentowej, którą banki płacą sobie nawzajem z tytułu pożyczek). Polityka fiskalna wykorzystuje podatki rządowe, wydatki i pożyczki, aby wpływać na gospodarkę.
Polityka pieniężna
Bank centralny tworzy politykę pieniężną, kontrolując podaż pieniądza i stopę procentową (określaną mianem "stawki podstawowej" lub pod względem ekonomicznym, "cenę pieniądza"). Celem tych polityk jest stabilizacja gospodarki poprzez zachęcanie do zaciągania pożyczek i inwestycji oraz kontrolowanie bezrobocia i inflacji.
Podaż pieniądza
Kontrolując podaż pieniądza, bank centralny określa, ile pieniędzy jest w gospodarce w danym czasie. Gdy podaż rośnie, wartość jednostki waluty maleje, a ludzie wydają więcej. Kiedy podaż pieniądza spada, jednostka waluty zyskuje na wartości, utrzymując inflację w dół. Banki centralne zmieniają podaż pieniądza poprzez kupowanie lub sprzedawanie obligacji lub drukowanie pieniędzy.
Oprocentowanie
Bank centralny określa najniższą możliwą stopę procentową w gospodarce, zwaną "stawką podstawową". Bank centralny obciąża tę stopę od pożyczek udzielanych bankom komercyjnym, a banki komercyjne obciążają się nawzajem podobnym oprocentowaniem pożyczek. Banki obciążają klientów wyższą stopą procentową, ale zwiększają swoją stawkę. Niskie stopy procentowe zachęcają do zaciągania pożyczek i inwestowania (co ma zasadnicze znaczenie dla rozwijającej się gospodarki), a wysokie stopy procentowe zachęcają do ostrożności i ograniczają podejmowanie ryzyka (które kontrolują inflację).
Polityka fiskalna
Polityka fiskalna dotyczy pożyczek rządowych, wydatków i podatków oraz wpływa na gospodarkę poprzez łączny popyt (ile osób wydaje). Istnieją trzy rodzaje polityki fiskalnej: neutralna, ekspansywna i kontrakcyjna. Rządy dążą do neutralnej polityki fiskalnej, kiedy bilansują swoje budżety, tak aby wydatki były równe przychodom. Kiedy rządy budują nadwyżki (wydatki są niższe niż przychody), realizują politykę skurczów, podczas gdy deficyty (wydatki są czymś więcej niż przychodami, co oznacza pożyczkę rządową) sygnalizują ekspansywną politykę.
Zagregowany popyt
Zagregowany popyt to łączna kwota wydatków w gospodarce. Rządy mogą wpływać na łączny popyt poprzez politykę fiskalną na dwa sposoby: podatki i wydatki. Kiedy rząd decyduje o wysokości podatku, wpływa to na aktywność ekonomiczną ludności. Ogólnie rzecz biorąc, obniżki podatków i zachęty podatkowe zwiększają zagregowany popyt kosztem dochodów rządowych, podczas gdy wzrost podatków ma odwrotny skutek. Rządy mogą również wpływać na zagregowany popyt według tego, jak je wydadzą, celując w określone branże za pomocą dotacji lub kontraktów rządowych w ekspansywnej polityce, a także ograniczając projekty federalne i ograniczając dotacje w ramach polityki kontrakcji.
