W makroekonomii efekt mnożnikowy występuje, gdy niewielkie zmiany inwestycji lub wydatków rządowych prowadzą do znacznie większych zmian w całkowitej produkcji. Ekonomiści używają mnożników w celu oceny addytywnych skutków rządowej polityki fiskalnej i monetarnej dla gospodarki. Mnożnik wydatków mierzy wpływ, jaki zmiany w publicznych i prywatnych wydatkach mają na gospodarkę. Mnożnik pieniędzy pokazuje, jak każdy dodatkowy dolar rezerw przyczynia się do dodatkowej kwoty pieniędzy w systemie bankowym.
Obliczanie mnożnika wydatków
Ekonomiści obliczają mnożnik wydatków, mierząc marginalną skłonność do konsumpcji lub MPC, oraz marginalną skłonność do oszczędzania, czyli MPS. RPP jest określona przez stosunek zmiany konsumpcji do zmiany dochodów do dyspozycji, podczas gdy marginalna skłonność do oszczędzania jest określona przez stosunek zmiany oszczędności do zmiany dochodów do dyspozycji. MPC plus MPS zawsze wynosi 1. Mnożnik wydatków wynosi 1 podzielony przez MPS lub 1 podzielony przez (1-MPC).
Funkcje mnożnika wydatków
Ponieważ mnożnik wydatków i MPS mają odwrotną zależność, mały MPS daje duży mnożnik wydatków i na odwrót. Oznacza to, że kiedy ludzie mają mniejszą szansę na oszczędzanie, gdy zwiększają się dochody rozporządzalne, są bardziej skłonni do konsumpcji na wyższych poziomach, co sprzyja wzrostowi gospodarczemu. Kiedy ludzie oszczędzają więcej, ponieważ mają większy dochód rozporządzalny, zmniejsza się mnożnik wydatków, co powoduje recesję gospodarczą i spadek produkcji.
Obliczanie mnożnika pieniędzy
Mnożnik pieniężny jest równy odwrotności lub 1 dzieleniu przez wymaganie rezerwy. Obowiązek rezerwy to procent depozytów, które Rezerwy Federalnej wymagają, aby wszystkie banki i podobne instytucje finansowe działające w Stanach Zjednoczonych miały rezerwy jako depozyty w Fed. Na przykład, jeśli Fed zażąda od banków, aby zatrzymały 10 procent każdego dolara zdeponowanego na rezerwy w Fed, mnożnik pieniężny wynosi 1 / 0,1 lub 10.
Funkcje mnożnika pieniędzy
Mnożnik pieniędzy działa najlepiej, gdy Rezerwa Federalna (lub inny bank centralny) dąży do zwiększenia podaży pieniądza. Zamiast zalewać gospodarkę większymi pieniędzmi, co może pobudzić inflację, bank centralny może zwiększyć podaż pieniądza o niewielką kwotę i pozwolić mnożnikowi pieniędzy na usprawnienie tego procesu. Na przykład, zamiast wpłacania 100 milionów dolarów nowej waluty do obiegu, bank centralny może włożyć 10 milionów dolarów i użyć mnożnika pieniędzy w wysokości 10 do tego samego efektu.
