Rachunkowość ropy i gazu jest inna niż w przypadku większości innych procedur rachunkowości przemysłowej. Ropa naftowa i gaz ziemny mają historię niestabilnych wahań cen, wartości i popytu. Ropa jest podstawową branżą napędową w stanach Oklahomy i Teksasu. Kolegia i uniwersytety w całym regionie oferują specjalne kursy rachunkowości w zakresie ropy i gazu. Rachunki ropy i gazu mają dwa główne podejścia rachunkowe. Te dwa podejścia to: metoda udanych wysiłków (SE) i metoda pełnego kosztu (FC).
Udane wysiłki
Metoda (SE) skutecznie pozwala spółce poszukiwawczo-wydobywczej wykorzystać jedynie koszty związane z lokalizowaniem nowych rezerw. Wszystkie koszty związane z nieudanym znalezieniem lub suchą dziurą są obciążane dochodami za ten okres. Ta metoda pozwala firmie właściwie rozliczać część poszukiwawczą swoich działań, ponieważ produkcja jest istotnym elementem całego projektu. Tylko aktywa niematerialne są ujmowane w rachunku zysków i strat, podczas gdy środki trwałe są kapitalizowane i wykazywane w bilansie jako aktywa długoterminowe.
Pełny koszt
Metoda pełnego kosztu (FC) pozwala firmie na kapitalizację wszystkich wydatków związanych z częścią dotyczącą odkrycia operacji. Wszystkie wydatki, czy to z mokrej, czy suchej dziury, mogą być kapitalizowane. Zwolennicy tej metody twierdzą, że eksploracja jest równie ważna i bardziej dominująca w produkcji ropy i gazu. Dlatego powinien być kapitalizowany niezależnie od wyniku wiercenia. Wszystkie materialne i niematerialne koszty wiercenia są kapitalizowane i dodawane do bilansu jako długoterminowy składnik aktywów.
Regulatorzy
Obecnie brakuje wspólnego stanowiska organów regulacyjnych. SEC umożliwia spółce stosowanie metody FC, podczas gdy FASB chce, aby firmy wybierały metodę SE. Więcej firm zdecydowało się użyć metody SE w stosunku do metody FC. Jest to bardziej konserwatywne podejście do rozliczania ropy i gazu.
