Kraje mogą wykorzystywać zarówno politykę fiskalną, jak i monetarną, aby osiągnąć pożądane cele makroekonomiczne. Polityka fiskalna obejmuje zmianę strategii podatkowych i wydatków; to wchodzi w zakres kompetencji Kongresu i Białego Domu. Polityka pieniężna określona przez Rezerwę Federalną odnosi się konkretnie do działań podejmowanych przez banki centralne w celu manipulowania ilością gotówki w obiegu, aby osiągnąć cele takie jak maksymalne zatrudnienie i zarządzana inflacja. Chociaż oba mogą pomóc w utrzymaniu kursu ekonomicznego na kursie, istnieją ograniczenia co do tego, jak efektywne mogą być.
Opóźnienie czasowe
Uznanie potrzeby zmian polityki monetarnej i fiskalnej nie jest natychmiastowe - nie są to również skutki zmiany polityki fiskalnej lub monetarnej. Do czasu obniżki podatków zwiększają wydatki, na przykład gospodarka mogła już skręcić za róg i być w niebezpieczeństwie przegrzania. Ewentualnie sytuacja może się pogorszyć, co oznacza, że potrzebne są bardziej ekstremalne środki, niż pierwotnie zatwierdzono.
Ograniczenia strukturalne
Niezależnie od stanu gospodarki, istnieją kroki, poza którymi nie można pójść w polityce monetarnej i fiskalnej. Na przykład Rezerwa Federalna nie może ustalić stóp procentowych znacznie poniżej zera, ponieważ zniechęca do korzystania z banków w ogóle. Gdyby banki zaczęły obciążać klientów oprocentowaniem depozytów, zamiast płacić je, konsumenci prawdopodobnie wyciągnęliby swoje pieniądze. W innym przykładzie wydatki rządowe mogą być ograniczone ustalonymi pułapami zadłużenia, co oznacza, że nie mogą być wykorzystywane jako taktyka do pobudzenia gospodarki.
Nieuczciwi konsumenci
Ustawa o bodźcach gospodarczych z 2008 roku wprowadziła jednorazowe płatności i rabaty dla konsumentów w nadziei na wzmocnienie gospodarki, ale ekonomiści twierdzą, że nie udało się zwiększyć konsumpcji zgodnie z oczekiwaniami. Administracja miała nadzieję, że ludzie wezmą pieniądze i natychmiast je wydadzą, zwiększając tym samym popyt na towary i inspirując firmy do ekspansji. Jednak w ankiecie przeprowadzonej przez University of Michigan's Survey Research Center tylko jedna piąta respondentów stwierdziła, że bodziec zostanie wykorzystany głównie na zwiększenie wydatków. Najczęstszym planem stymulacji była spłata zadłużenia, a lokowanie pieniędzy w oszczędności było kolejną powszechną odpowiedzią. Pokazuje to, że skuteczność polityki fiskalnej jest ograniczona gotowością społeczeństwa do działania zgodnie z przewidywaniami.
Ponieważ gospodarka jest tak złożona, trudno jest ustalić, czy narzędzie polityki pieniężnej lub fiskalnej było odpowiedzialne za konkretny wynik. Na przykład po amerykańskiej ustawie o odzyskiwaniu i ponownym inwestowaniu z 2009 r. Washington Post zanotował dziewięć badań nad jej skutkami. Sześć osób stwierdziło, że bodziec miał znaczący i pozytywny wpływ na wzrost, podczas gdy trzy stwierdzały, że efekty są bardzo małe lub niemożliwe do wykrycia.
Przeciwne cele
Rezerwa Federalna ma mandaty do pojedynkowania się w promowanie pełnego zatrudnienia i stabilnej inflacji. Praktycznie rzecz biorąc, oznacza to podejmowanie trudnych wyborów, gdy oba są uważane za kwestie krytyczne, ponieważ narzędzia polityki, które pomagają osiągnąć jeden z tych celów, mają tendencję do negatywnego wpływu na inne. Fed i decydenci często muszą zastanowić się, ile bezrobocia można zaakceptować, aby obniżyć ryzyko inflacji i jak wysoka stopa inflacji jest akceptowalna, aby zwiększyć rynek pracy.
