Niemal każda organizacja ma swoje własne podejście do zachowań organizacyjnych i zarządzania. Niektóre style zarządzania opierają się na indywidualnych osobowościach i cechach. Inne oparte są na stylu przywództwa lub szczególnym zestawie wytycznych i zasad. A niektóre korporacje mogą być zbyt nowe, aby mocno ugruntować teorię zarządzania lub konkretne podejście. Jednym ze sposobów podejścia do zachowania organizacyjnego jest podejście warunkowe. Jak każda teoria lub podejście ma pozytywne i negatywne strony. Aby sprawdzić, czy pasuje do konkretnej organizacji, zastanów się, jak to działa i jakie korzyści może ona przynieść firmie.
Co to jest podejście awaryjne?
Niekiedy nazywane podejściem sytuacyjnym, podejście awaryjne opiera się na założeniu, że metody lub zachowania, które działają skutecznie w jednej sytuacji, mogą się nie powieść w innym. Jeden rozmiar nie pasuje do wszystkich, jeśli chodzi o podejście awaryjne. Wyniki różnią się z tego prostego powodu, że sytuacje się różnią. To może wydawać się oczywiste, ale chodzi o to, aby przeanalizować, dlaczego jedno podejście przyniosło określony rezultat. Następnie kierownik ma za zadanie określić, która metoda będzie działać najlepiej w każdej sytuacji.
Dlaczego działa podejście awaryjne
Siła podejścia awaryjnego można znaleźć w analizie, którą promuje. Zachęca do zbadania każdego zachowania organizacyjnego lub sytuacji przed podjęciem działania. Odradza także nawykową praktykę dokonywania uniwersalnych założeń dotyczących metod i ludzi. Organizację łatwo jest ustawić w określonym schemacie lub sposobie zarządzania. Takie podejście pomaga zachęcić do badania i być może zdrowego wstrząsu status quo.
Historia podejścia awaryjnego
Stworzony w połowie lat sześćdziesiątych przez Freda Fiedlera, naukowca badającego cechy przywódcze, model kontyngencji Fiedler stwierdza, że nie ma jednego najlepszego stylu przywództwa. Skuteczność lidera zależy od sytuacji. Fiedler przyjrzał się dwóm kluczowym czynnikom, aby rozwinąć tę perspektywę awaryjną: styl przywództwa i to, co nazwał sytuacyjną upodobaniem lub kontrolą sytuacyjną.
Ustalenie stylu przywództwa jest pierwszym krokiem przy korzystaniu z modelu. Fiedler opracował skalę do zmierzenia stylu przywództwa o nazwie Najmniej korzystna skala współpracownika lub skala LPC.
Skala LPC
Skala LPC prosi pracownika, aby rozważył osobę, z którą lubił pracować; może to być osoba w twoim miejscu pracy lub ktoś, kogo spotkałeś w edukacji lub szkoleniu.
Następnie oceniasz swoje odczucia na temat tej osoby, oceniając jej cechy. Czy uważasz, że ta osoba jest rozluźniona lub spięta? Przyjazny czy nieprzyjazny? Wrogie lub wspierające? Końcowy wynik w skali LPC określa, czy styl przywództwa jest ukierunkowany na relacje czy na zadanie.
Przywództwo sytuacyjne
Po ustaleniu wyniku LPC należy przeanalizować sprzyjającą sytuacjom sytuację. Zadaj sobie te trzy pytania:
- Czy relacje lider-pracownik są złe czy dobre?
- Czy zadanie, które wykonujesz, jest strukturalne czy niestrukturalne?
- Czy twoja moc nad twoją drużyną jest solidna czy słaba?
Gdy odpowiesz na te kluczowe pytania, możesz zastosować styl przywództwa w danej sytuacji.
Wady modelu awaryjnego
Model kontyngentowy wymaga, abyś wziął pod uwagę swój naturalny styl przywództwa i sytuacje, w których twój konkretny styl będzie najbardziej efektywny. Przywódcy są skoncentrowani na zadaniach lub na związkach. Gdy zrozumiesz swój styl, możesz zastosować go w sytuacjach, w których ten styl jest najbardziej skuteczny.
Wady modelu awaryjnego polegają na tym, że nie pozwala to na elastyczność przywództwa, a wynik LPC może nie ujawnić stylu, który ma dla ciebie sens. Podobnie jak w przypadku wszystkich modeli organizacyjnych i teorii, ważne jest wypróbowanie ich i znalezienie najlepszego dopasowania.
