Poziom wpływu inwestora na jednostkę, w której dokonano inwestycji, jest głównym wyznacznikiem metody rozliczania inwestycji w akcje zwykłe. Wielkość wpływu odnosi się do stopnia kontroli wywieranej przez spółkę, która kupuje akcje w stosunku do decyzji operacyjnych wydających akcje.
Metoda kosztowa a metoda kapitałowa
Poziom wpływu inwestora na jednostkę, w której dokonano inwestycji, określa sposób, w jaki inwestor zgłasza inwestycję kapitałową w sprawozdaniu finansowym. Jedną z wytycznych służących do określenia wpływu jest procentowy udział w głosowaniu akcji jednostki, w której dokonano inwestycji, której właścicielem jest inwestor. Inne sygnały o wpływie obejmują reprezentację w Radzie Dyrektorów, udział w procesach tworzenia polityki, istotne transakcje między przedsiębiorstwami, wymianę personelu kierowniczego lub zależność techniczną.
Metoda kosztu
Zgodnie z "Poradnikiem Kredytów Podatkowych na Energię Odnawialną" nabycie mniej niż 20 procent akcji danego inwestora uważa się za zbyt małą inwestycję, aby zapewnić inwestorowi znaczący wpływ na jednostkę, w której dokonano inwestycji. W rezultacie inwestycja ta jest rozliczana za pomocą metody kosztów. W tym przypadku koszty nabycia są obciążane na konto aktywów "Inwestycje kapitałowe". Wszelkie otrzymane dywidendy są obciążane na rachunek pieniężny i zapisywane na koncie Dywidendy. W związku z tym dochód ten nie ma wpływu na saldo bilansowe inwestycji. W przypadku sprzedaży inwestycji kapitałowej, zysk lub stratę ujmuje się w wysokości różnicy między ceną nabycia a ceną sprzedaży.
Metoda praw własności
W "Poradniku dotyczącym podatku od energii odnawialnej" stwierdzono, że nabycie od 20 do 50 procent akcji danej inwestycji uznaje się za wystarczająco duże, aby przyznać inwestorowi niekontrolującemu znaczny wpływ na jednostkę, w której dokonano inwestycji. Taki niekrytyczny interes oznacza, że inwestor nie posiada stanowisk w Radzie Dyrektorów ani kluczowych stanowisk w jednostce, w której dokonano inwestycji. Inwestycja taka jest rozliczana przez inwestora metodą praw własności. W tym przypadku wartość zapasów jest okresowo korygowana, tak aby uwzględniała zarówno dywidendy, jak i zyski lub straty jednostki, w której dokonano inwestycji. W ten sposób koszty akwizycji są obciążane na konto aktywów, "Inwestycje kapitałowe". Z kolei dywidendy są zapisywane na rachunku inwestycji kapitałowych w taki sposób, że dywidendy są traktowane jako częściowy zwrot z inwestycji początkowej. W rezultacie dochód z dywidend wpływa na saldo bilansowe inwestycji. Z kolei udział inwestora w dochodzie netto jednostki, w której dokonano inwestycji, obciąża rachunek Przychód z Inwestycji.
Różnice między metodą kosztu a metodą praw własności
W przeciwieństwie do metody praw własności, metoda kosztów uwzględnia inwestycje, gdy inwestor nie ma możliwości sprawowania kontroli nad działalnością jednostki, w której dokonano inwestycji. Zgodnie z metodą praw własności, inwestycja początkowa jest rejestrowana według kosztu, a inwestycja ta jest okresowo zwiększana lub zmniejszana, aby uwzględnić dywidendy oraz zyski lub straty jednostki, w której dokonano inwestycji. Natomiast metoda kosztowa uwzględnia początkową inwestycję jako obciążenie rachunku inwestycyjnego, a dywidendy jako kredyt na rachunku przychodów. W przeciwieństwie do metody praw własności, wypłaty gotówki w ramach metody kosztowej nie mają wpływu na saldo bilansowe inwestycji.
