Gdy chcesz sprzedać produkty z domu lub rozpocząć działalność w domu, musisz mieć pewność, że spełniasz wszystkie odpowiednie wymagania licencyjne. Działalność domowa i przepisy dotyczące sprzedaży żywności różnią się znacznie w zależności od kraju i regionu. Będziesz musiał skonsultować się z lokalnym prawnikiem lub agencją rządową w sprawie konkretnych wymagań dotyczących twojego obszaru.
Licencja państwowa
Niektóre stany mają określone prawa licencyjne, które odnoszą się do każdego, kto sprzedaje lub serwuje jedzenie. Na przykład prawo żywnościowe Michigan wymaga, aby każda firma, która komercyjnie obsługuje, konserwuje, zawiesza, produkuje, serwuje lub sprzedaje żywność, najpierw uzyskuje licencję państwową, zgodnie z Departamentem Rolnictwa i Rozwoju Wsi Michigan. Jednak niektóre operacje są zwolnione z obowiązku uzyskania licencji. Jedynym wyjątkiem są stoiska z produktami, które sprzedają wyłącznie całe, nieoszlifowane, świeże owoce i warzywa.
Licencja na pakowanie lub produkcję
W niektórych stanach możesz sprzedawać produkty luzem bez licencji, ale kiedy sprzedajesz produkty w opakowaniach lub produkty dowolnego rodzaju, zazwyczaj potrzebujesz licencji. Na przykład, zgodnie z Departamentem Stanu Zdrowia w Teksasie, każdy, kto sprzedaje takie produkty w Teksasie, musi posiadać licencję producenta żywności.
Licencja lokalna
Oprócz spełnienia lokalnych wymagań dotyczących sprzedaży żywności może być konieczne uzyskanie lokalnej licencji biznesowej. Na przykład w hrabstwie Miami-Dade na Florydzie każda osoba prowadząca działalność na terenie powiatu musi mieć lokalną licencję na prowadzenie działalności gospodarczej, a także potwierdzenie podatku miejskiego od gminy, w której znajduje się firma. Kwity podatkowe są ważne przez jeden rok od 1 października do 30 września, zgodnie z poborcą podatkowym Miami-Dade.
Rozporządzenia
Nawet jeśli posiadasz odpowiednie lokalne i lokalne licencje, musisz nadal mieć pewność, że możesz sprzedawać produkty z domu. Gminy zazwyczaj posiadają przepisy dotyczące stref, które uniemożliwiają podjęcie określonych działań w dzielnicach mieszkaniowych. Na przykład miejskie lub podmiejskie obszary mieszkalne zwykle mają ograniczenia w zakresie użytkowania, które uniemożliwiają właścicielowi nieruchomości prowadzenie działalności gospodarczej, która zapewnia ruch biznesowy lub klientów do domu, podczas gdy wymagania dotyczące zagospodarowania przestrzennego obszarów wiejskich mogą być mniej surowe.
