Większość teorii ładu korporacyjnego wykorzystuje osobisty interes własny jako punkt wyjścia. Teoria gospodarności odrzuca jednak własny interes. Teoria agencji zaczyna się od zachowań samozatrudnionych i opiera się na zajmowaniu się kosztami związanymi z oddzieleniem własności od kontroli. Zakłada się, że menedżerowie pracują nad poprawą swojej pozycji, podczas gdy zarząd dąży do kontrolowania menedżerów, a tym samym likwiduje lukę między tymi dwiema strukturami.
Motywacja menedżerów
Dla teorii szafarstwa menedżerowie szukają innych celów poza finansowymi. Należą do nich poczucie wartości, altruizm, dobra reputacja, dobrze wykonana praca, poczucie satysfakcji i poczucie celu. Teoria zarządzania głosi, że menedżerowie z natury starają się wykonywać dobrą robotę, maksymalizować zyski firmy i przynosić dobre zyski akcjonariuszom. Niekoniecznie robią to dla własnego interesu finansowego, ale dlatego, że czują się silnym obowiązkiem firmy.
Identyfikacja z Firmą
Teorie agencji i szafarstwa zaczynają się od dwóch bardzo różnych przesłanek. Podstawowy problem agencji krąży wokół osób, które uważają się za jednostki, bez żadnych innych znaczących przywiązań. Jednak teoria zarządzania głosi, że osoby na stanowiskach kierowniczych nie uważają się przede wszystkim za osoby odizolowane. Zamiast tego uważają się za część firmy. Menedżerowie, zgodnie z teorią zarządzania, łączą swoje ego i poczucie wartości z reputacją firmy.
Zasady, role i oczekiwania
Jeśli firma przyjmuje sposób zarządzania w zakresie zarządzania, pewne zasady w naturalny sposób. Firmy szczegółowo opiszą role i oczekiwania menedżerów. Oczekiwania te będą bardzo ukierunkowane na cel i zaprojektowane tak, aby budzić poczucie zdolności i wartości menedżera.
Teoria stewardesa opowiada się za menedżerami, którzy mogą realizować własne cele. Naturalnie wynika z tego, że menedżerowie są naturalnie "ludźmi firmowymi", którzy postawią firmę przed własnymi celami. Wolność zostanie wykorzystana dla dobra firmy.
Konsekwencje Teorii Stewardship
Konsekwencje teorii zarządzania koncentrują się wokół poczucia, że indywidualistyczna teoria agencji jest nadmiernie zacofana. Zaufanie, wszystkie inne rzeczy są sobie równe, jest uzasadnione między menedżerami i członkami zarządu. W sytuacjach, gdy dyrektor generalny nie jest prezesem zarządu, zarząd może mieć pewność, że długoterminowy dyrektor generalny będzie dążył przede wszystkim do tego, by być dobrym menedżerem, a nie bogatym.
Ewentualnie, posiadanie prezesa, który jest także przewodniczącym, nie stanowi problemu, ponieważ nie ma uzasadnionego powodu, że wykorzysta to stanowisko do wzbogacenia się kosztem firmy. Mówiąc inaczej, teoria zarządzania utrzymuje, że menedżerowie chcą być nagradzani za ich wysiłki, ale żaden menedżer nie chce, aby było to kosztem firmy.
