W 1949 roku dwaj studenci z Drexel Institute of Technology, Norman Joseph Woodland i Bernard Silver, rozpoczęli pracę nad identyfikacją produktów w sklepach spożywczych; dostosowali kropki i kreski kodu Morse'a do serii linii o różnych grubościach, które stały się prekursorem dzisiejszych kodów kreskowych Universal Price Code. Obaj złożyli patent w 1952 roku, ale minie jeszcze ponad dekady, zanim technologia skanowania będzie wystarczająco dobra, aby wykorzystać swój wynalazek. Pierwsze prawdziwe użycie kodu kreskowego miało miejsce, gdy mężczyzna kupił paczkę gumy w sklepie spożywczym w Ohio w 1974 r.
Powolny start do komercyjnej rewolucji
Kierownik sklepu spożywczego Alan Haberman stał na czele wdrażania kodów kreskowych, o czym pisał New York Times w artykule z 2011 roku. Niektórzy wielcy producenci i dystrybutorzy spożywczy obawiali się, że każda sieć detaliczna zażąda spersonalizowanego projektu identyfikacji produktu. George J. Laurer z IBM dostosował oryginalną koncepcję Woodland-Silver do wystandaryzowanej serii linii, które można wyraźnie wydrukować i zakodować wystarczającą liczbę cyfr potrzebnych do identyfikacji każdego produktu. Haberman stał na czele komitetu branżowego, który zatwierdził projekt w 1973 roku. Niecały rok później skaner optyczny w Supermarkecie Marsh w Troy w stanie Ohio odczytał UPC na opakowaniu dziąseł, sygnalizując jego sukces w tym, co teraz zna. "brzęczyk."
