Komunikacja werbalna i niewerbalna różnią się znacznie w zależności od kultury. Coś, co jest pozytywne dla Amerykanina, takie jak nawiązanie kontaktu wzrokowego lub oferowanie zachęcającego gestu ręki, może zostać podjęte w zupełnie inny sposób w innym kraju. Mnożenie, głośność i tempo mowy mają różne formy dla różnych osób.
Ręce
Amerykanie tradycyjnie witają się, ściskając ręce. Silny uścisk dłoni jest uznawany za pozytywny. W wielu kulturach azjatyckich i afrykańskich preferowane jest bezdotykowe powitanie, takie jak ukłon lub zbliżanie obu rąk przed sobą, jakby w modlitwie. Azjaci i ci z Bliskiego Wschodu wolą delikatny uścisk dłoni od tradycyjnego amerykańskiego uścisku. Znak "A-OK" (kciuk do palca wskazującego) jest pozytywny w Ameryce i obraża wiele krajów europejskich.
Oczy
W Ameryce znakiem szacunku i uczciwości jest bezpośredni kontakt wzrokowy ze wszystkimi. W Azji uważane jest za nieuprzejme, aby nawiązać kontakt wzrokowy z osobami sprawującymi władzę lub ze starszymi. Ludzie z zachodu uważają, że emocje na twarzy są dobre. Na Wschodzie uśmiech może nie oznaczać szczęścia. Może to być sygnał, że zostałeś źle zrozumiany lub ukryć zakłopotanie.
Werbalny
Ludzie z krajów anglosaskich czekają z kolei na rozmowę, jeśli nauczono ich manier. Przerwanie jest uważane za nieuprzejme. W wielu kulturach łacińskich przerywanie nie jest niegrzeczne i oczekuje się. Kultury azjatyckie często przyjmują regułę oczekiwania na swoje ruchy do skrajności, dając pauzę przed odpowiedzią. Wielkość i objętość również różnią się w zależności od kultury. Amerykanie, na przykład, zwykle mówią niskim tonem i tylko podnoszą głos w gniewie lub podekscytowaniu, podczas gdy Portugalczycy mówią w wyższych tonach i głośności podczas normalnej rozmowy.
